Aleksander Wielki

A kogo my tu mamy? Boga? Cóż, wielu tak uważa, ale nie, to grecki król Aleksander Wielki. Jego ojcem jest bóg Zeus, a przynajmniej tak twierdzi Aleksander. Zacznijmy jednak od początku, od jego innego ojca.

Jest nim król Filip II, władca Macedonii. Macedonia stanowi część Grecji, albo inaczej Hellady, bo tak nazywano ten kraj w starożytności. Wielu Greków nie uznaje jednak Macedończyków za prawdziwych Greków, ale raczej za barbarzyńców. Dlaczego? Ponieważ piją wino, nie mieszając go wcześniej z wodą, a to uważano za mało eleganckie.

Filip II podbija większą część Hellady. Tworzy unię wojskową zwaną Ligą Koryncką. Należą do niej prawie wszystkie greckie miasta-państwa. Ale patrzcie, tu mamy Aleksandra. Kiedy Aleksander ma dwadzieścia lat, umiera Filip.

Zostaje zamordowany przez jednego ze swoich strażników. Nikt nie wie dlaczego. Wielu uważa, że być może matka Aleksandra ma z tym coś wspólnego. Może nawet sam Aleksander. Po śmierci ojca Aleksander zostaje królem ogromnego imperium, a także dowódcą armii Ligii Korynckiej.

Aleksander uważa, że nadszedł czas, aby powiększyć imperium i podbić Persję. Persowie próbowali już wcześniej zdobyć Helladę, ale ponieśli klęskę. Teraz Aleksander chce się na nich zemścić. Najpierw musi jednak stłumić kilka powstań w Helladzie. Gotowe!

Poszło błyskawicznie! A teraz ruszamy do Persji! Aleksander dociera do miasta Gordion. Krąży legenda, że każdy, kto chce podbić Azję musi najpierw rozsupłać skomplikowany węzeł. Węzeł gordyjski.

Jak dotąd nikomu nie udało się tego dokonać. Aleksander przygląda się węzłowi, ale nie potrafi sobie z nim poradzić. Wścieka się i uderza węzeł mieczem. Nikt wcześniej nie wpadł na ten pomysł, ale udało się. Węzeł zostaje przecięty na pół i jest rozsupłany.

Pewność siebie Aleksandra i całej jego armii wzrasta. Teraz Azja stoi przed nimi otworem. Król Persji, Dariusz III. dostał zawczasu ostrzeżenie, że nadciągają Grecy i postanowił kontratakować. Mimo że perska armia jest dwukrotnie większa niż grecka, Aleksander pokonuje wroga.

Aleksander rusza naprzód. Wydaje się, że nic nie może go zatrzymać. Rozszerza imperium z każdej strony. Podbija Egipt i dociera do Indii. Zakłada także miasta, które zostają nazwane od jego imienia.

Tak jak Aleksandria w Egipcie. Po drodze szerzy grecką kulturę i rozsławia greckich bogów. Ludność zamieszkująca podbite tereny może pozostać przy wierze w swoich bogów pod warunkiem, że zaakceptują także greckie bóstwa. Religie poznane przy okazji podbojów także mają wpływ na Greków. Aleksander przyjmuje na przykład perski zwyczaj traktowania królów jak bogów i zostaje uznany za bóstwo.

Dzieje się tak, ponieważ gdy matka Aleksandra była w ciąży, miała sen o błyskawicy uderzającej w jej brzuch. A skoro błyskawica była symbolem Zeusa, dla wszystkich stało się jasne, że Aleksander jest synem Zeusa. Ludzie zaczęli czcić tego młodego „boga", któremu najwyraźniej wszystko przychodziło bez trudu. Jednak nagle jego dobra passa mija. Wokół niego wciąż pojawiają się znaki, zwiastujące nieszczęście.

Wróżbici przepowiadają, że niebawem przydarzy mu się coś złego. Mówią mu, że umrze młodo. I faktycznie tak się dzieje. W wieku trzydziestu trzech lat Aleksander zapada na nieznaną chorobę i umiera. Powodem mogło być przedawkowanie jakiegoś leku.

Wielki bóg umiera, ale po nim pojawiają się kolejni władcy. Między innymi Ptolemeusz w Egipcie. Rozpoczyna się nowy okres, zwany okresem hellenistycznym.