Droga do Holokaustu

W Niemczech, które przegrały z kretesem I Wojnę Światową pojawia się nowa partia polityczna: Narodowosocjalistyczna Niemiecka Partia Robotników, czyli partia nazistów. Ich lider, Adolf Hitler obiecuje, ze Niemcy ponownie staną się potężnym krajem, gdzie Niemcom będzie żyło się dostatnie. Jednak Hitler uważa, że nie każda osoba w Niemczech powinna być nazywana „Niemcem". Na przykład Żydzi nie są uznawani za prawdziwych Niemców. Hitler uważa, że Niemcy przegrali I Wojnę Światową właśnie przez Żydów, których oskarża o to, że niemiecka gospodarka znacznie podupadła.

Hitler nie jest jedyną osobą, która tak sądzi. Prawie wszystkie partie polityczne w Niemczech, poza marksistowską partią pracy, są wrogo nastawione do Żydów, czyli są antysemickie. 30 stycznia 1933 roku Hitler i naziści dochodzą do władzy. W bardzo krótki czasie wprowadzają w Niemczech nazistowską dyktaturę. Przeciwnicy polityczni zostają uwięzieni i osadzeni w specjalnych obozach, czyli obozach koncentracyjnych.

Wkrótce Żydzi, osoby pochodzenia romskiego, homoseksualiści oraz osoby niepełnosprawne zaczynają być dyskryminowani i prześladowani. Dwa miesiące później naziści organizują bojkot żydowskich sklepów. Nie chcą, aby Żydzi zarabiali i utrzymywali swoje rodziny. Tydzień później wprowadzone zostaje nowe prawo, tak zwany „Paragraf aryjski", według którego Żydów można zwolnić z pracy dla rządu bez powodu. Niebawem żydowscy lekarze, prawnicy i nauczyciele także tracą pracę. Żydom zabrania się dołączania do organizacji publicznych, takich jak kluby sportowe.

A 25 kwietnia rząd zabrania Żydom uczęszczania do szkół licealnych i studiowania na uniwersytetach, W maju naziści palą tysiące książek napisanych przez Żydów i ich politycznych przeciwników. Coraz trudniej jest być Żydem w Niemczech. W sierpniu 1935 roku Żydzi zostają pozbawieni swojego obywatelstwa niemieckiego, małżeństwo i stosunki seksualne między Żydami a nie-Żydami także są zakazane. Te zasady stanowią część nowych Ustaw norymberskich. Żydom nie wolno używać niemieckiej flagi i barw narodowych. Złamanie tych zasad karane jest więzieniem.

W marcu 1938 roku Niemcy przejmują kontrolę nad Austrią. i natychmiast zaczynają prześladować także tamtejszą ludność żydowską. Żydom zabrania się studiować na uniwersytetach i pracować dla rządu. Przejmowane są ich sklepy i majątki, a ich domy są grabione z dzieł sztuki i cennych przedmiotów. Niszczone są synagogi, a tysiące Żydów zostaje aresztowanych i zesłanych do obozów koncentracyjnych. Wielu Żydów próbuje uciec z Austrii, jednak wiele innych krajów europejskich nie przyjmuje ich do siebie.

Jesienią 1938 roku Szwecja i Szwajcaria proszą Niemców o wydanie specjalnych paszportów, które wskazywałyby na to, kto jest pochodzenia żydowskiego tak, aby można było takim osobom odmówić wjazdu na teren tych krajów. Rząd niemiecki stempluje pierwszą stronę paszportów Żydów czerwona literą J. 17 tysięcy Żydów polskiego pochodzenia zostaje aresztowanych w Niemczech. Zostają przetransportowani pod granicę z Polską. Rząd Polski najpierw odmawia przyjęcia Żydów do kraju. Żydzi są przetrzymywani przez 3 miesiące w bardzo złych warunkach w mieście na granicy o nazwie Zbąszyń.

Nastolatek pochodzenia polsko-żydowskiego wściekły z powodu przetrzymywania jego rodziny w Zbąszynie decyduje się zastrzelić niemieckiego dyplomatę w Paryżu. Naziści wykorzystują to zdarzenie jako pretekst do masowych aresztowań Żydów i zsyłania ich do obozów koncentracyjnych, choć tak naprawdę planowane to już było od miesięcy. Rozpoczyna się spirala nienawiści. W całych Niemczech bojówki SA zaczynają rozbijać okna żydowskich sklepów i demolować żydowskie domy. Ponad 1400 synagog i żydowskich domów modlitwy zostaje spalonych. Żydzi są bici, a około 400 z nich zostaje zamordowanych.

30 tysięcy Żydów zostaje aresztowanych i wysłanych do obozów koncentracyjnych. To wydarzenie nazywane jest pogromem Żydów, a także „Kryształową nocą". Zniszczenia są niewyobrażalne. Rząd Niemiec o wszystko oskarża Żydów i zmusza ich do płacenia odszkodowań. Żydowscy właściciele sklepów zostają zmuszeni do uprzątania ulic po rozbojach. Bycie Żydem w nazistowskich Niemczech w latach 30-ych XX wieku jest praktycznie niemożliwe.

A wkrątce będzie jeszcze gorzej, dużo gorzej.