Czym jest neokolonializm?

Pod koniec XV wieku, Europejscy odkrywcy wyruszają na poszukiwanie nowych szlaków handlowych i cywilizacji poza Europą. Po odkryciu kontynentu, który został nazwany Ameryką, mocarstwa europejskie podbiły te ziemie, osiadły tam i eksploatowały ziemię oraz jej mieszkańców. Skolonizowane obszary były i nadal są bogate w zasoby takie jak złoto, minerały i żyzna ziemia: surowce, których koloniści nie posiadali w dużych ilościach, w krajach ojczystych. Ale w połowie XIX wieku, większość kolonii w obu Amerykach walczyła o niepodległość od ich europejskich władców i udało się! Nie był to jednak koniec europejskiego kolonializmu.

Przegrawszy wojny o niepodległość w Ameryce, mocarstwa europejskie szukały gdzie indziej nowych części świata, które również były bogate w zasoby i surowce. Skolonizowali duże obszary Afryki i Azji. Dopiero w latach 70. XX wieku większość skolonizowanych krajów uzyskała niepodległość. Ale uzyskanie niepodległości było tylko pierwszym krokiem.

Budowanie kraju od podstaw to walka. Jednym z problemów było to, że granice nowo powstałych krajów zostały ustalone przez mocarstwa kolonialne, które nie brały pod uwagę różnic etnicznych grup ludzi żyjących na tych terenach. Doprowadziło to do konfliktów i wojen. Innym problemem było to, że nowo niepodległe narody nie miały funkcjonujących gospodarek. Musiały pożyczać pieniądze z bogatszych krajów, w wielu przypadkach od tych, od których właśnie się uniezależnili.

Wiele byłych kolonii, zwłaszcza w Afryce, do dziś, nadal walczy ze spłatą tych pożyczek z powodu konfliktów wewnętrznych i problemów ekonomicznych. By zdobyć pieniądze, te kraje nie mają wyboru i muszą udostępniać swoją ziemię i zasoby firmom zagranicznym. Firmy te często wydają duże sumy pieniędzy na sprzęt i technologię do wydobywania i transportu surowców, takich jak ropa, złoto czy minerały. Ich eksploatacja zasobów naturalnych często szkodzi miejscowej ludności i środowisku. W istocie jednak, firmy zagraniczne mogą płacić tylko niewielkie kwoty pieniędzy za zakup surowców które są następnie przetwarzane w innych krajach i ostatecznie sprzedawane po znacznie wyższych cenach na całym świecie.

Oznacza to, że kraje, z których te surowce są pobierane, dostają tylko niewielką część zysku. Chociaż firmy zagraniczne mogą stworzyć kilka miejsc pracy dla miejscowej ludności, biedniejsze kraje zazwyczaj tracą na tym układzie więcej niż zyskują. Niewielki zysk, jaki osiągają, zwykle przeznaczany jest na spłatę pożyczek, zamiast na inwestycje we własny naród. Kolejna strategia, z której czasami korzystają dawne kolonie to umożliwianie zagranicznym firmom uprawiania swoich żyznych terenów w zamian za pieniądze. W ten sposób mogą próbować spłacać swoje pożyczki i wzmacniać gospodarki.

Firmy zagraniczne zwykle pochodzą z największych światowych gospodarek takich jak Rosja, Chiny, Stany Zjednoczone, czy bogate kraje europejskie. Miejscowa ludność zwykle nie ma wystarczających dochodów, aby zapłacić tyle, ile płacą firmy zagraniczne i nie stać jej na kupno lub dzierżawę żyznej ziemi we własnym kraju. Może to powodować, że lokalni rolnicy nie są w stanie wyprodukować wystarczającej ilości żywności dla siebie i współobywateli. Ten rodzaj obcego wpływu na kraj - szczególnie na byłą kolonię, nazywa się: NEOKOLONIALIZMEM. Termin ten został po raz pierwszy użyty przez Kwame Nkrumaha, pierwszego prezydenta niepodległej Ghany.

Kraje Azji, Afryki i Ameryki Łacińskiej mają teraz własne flagi i rządy, ale dla niektórych z nich walka o prawdziwą niezależność jeszcze się nie skończyła.