Kubański Kryzys Rakietowy

W latach pięćdziesiątych XX wieku komunista Fidel Castro stoi na czele rewolucji na Kubie. Obiecuje Kubańczykom niezależność od wpływów amerykańskich w ich kraju oraz od surowego i brutalnego reżimu dyktatora Fulgencio Batisty, wspieranego przez USA. Ale kiedy Castro dochodzi do władzy, stosuje wiele z tych samych taktyk, co jego poprzednik. Każdemu, kto krytykuje go lub jego politykę grozi więzienie lub śmierć. Tysiące antykomunistów uciekają z Kuby, wielu z nich do Stanów Zjednoczonych.

W tym czasie Stany Zjednoczone są zaangażowane w konflikt z komunistycznym Związkiem Radzieckim, czyli w zimną wojnę. Przywódcy Stanów Zjednoczonych nie chcą, aby komunista będący sprzymierzeńcem Sowietów był przywódcą Kuby. Opracowują więc plan. Najpierw szkolą niektórych Kubańczyków, którzy uciekli do Stanów Zjednoczonych do walki. Następnie w 1961 roku wysyłają ich, aby zaatakowali obszar Kuby zwany Zatoką Świń.

Amerykański rząd uważa, że żyjący tam Kubańczycy poprą inwazję i że pozwoli to ostatecznie Kubańczykom samodzielnie obalić Castro. Ale inwazja nie idzie dobrze. Wojska Castro mają przewagę liczebną nad najeźdźcami, którzy wkrótce muszą się poddać. Mimo to atak sprawia, że Castro i jego sowieccy sojusznicy są zdenerwowani. Przywódca Związku Radzieckiego, Nikita Chruszczow postanawia wysłać rakiety nuklearne na Kubę.

Uważa, że to wyrówna szanse, ponieważ Stany Zjednoczone mają już broń nuklearną wycelowaną w Sowietów, która znajduje się w Europie Zachodniej i Turcji. 14 października 1962 roku amerykański samolot szpiegowski lecący nad Kubą odkrywa pociski nuklearne. Znajdują się one mniej niż 150 km na południe od kontynentalnej części Stanów Zjednoczonych. Kubańczycy mogli wystrzelić pociski do dowolnej części kraju, powodując masową zagładę. Prezydent USA, John F.

Kennedy, wzywa swoich doradców ds. bezpieczeństwa na pilne spotkanie. Rozważają różne opcje. Czy powinni próbować rozwiązać kryzys poprzez rozmowy, czy przeprowadzić atak na Kubę na pełną skalę? Kennedy martwi się, że atak rozpocznie totalną wojnę nuklearną, więc decyduje się na dwuetapowy plan.

Najpierw użyje okrętów marynarki USA do ustawienia blokady, która powstrzyma Sowietów przed dostarczaniem broni na Kubę drogą morską. Po drugie, postawi Sowietom ultimatum: albo zaczną usuwać z Kuby istniejące pociski nuklearne, albo zostaną zaatakowani przez Stany Zjednoczone. W audycji telewizyjnej z 22 października Kennedy ogłasza odkrycie rakiet i przedstawia swoje ultimatum. Pisze do Chruszczowa, że jakikolwiek pocisk nuklearny wystrzelony z Kuby zostanie uznany za atak na Stany Zjednoczone przez Związek Radziecki. Chruszczow odpowiada, że Sowieci nie zamierzają się wycofać.

Wielu obawia się, że obie strony stoją na krawędzi wojny nuklearnej. Ich obawy będą się dalej pogłębiać… 24 października flota sowieckich statków przewożących zaopatrzenie wojskowe zbliża się do amerykańskiej blokady. Jeśli Sowieci przebiją się przez nią, wojna z pewnością wybuchnie. Zamiast tego sowieckie statki zatrzymują się przed blokadą i w końcu zawracają. To dobry znak, który daje nadzieję, że wojny można uniknąć… ale nadal istnieje problem już rozstawionych rakiet na Kubie.

Konflikt trwa. 27 października nad Kubą zostaje zestrzelony amerykański samolot szpiegowski. Doradcy Kennedy'ego wzywają go do nalotów na Kubę i zniszczenia ich broni. Ale Kennedy powstrzymuje się. Jest zdecydowany nie eskalować konfliktu.

Tej nocy prezydent wysyła Prokuratora Generalnego Roberta Kennedy'ego, aby spotkał się z ambasadorem sowieckim i zaoferował ściśle tajną ofertę, aby pokojowo zakończyć napięcia. Sowieci zgadzają się na usunięcie swoich rakiet nuklearnych z Kuby, podczas gdy Amerykanie obiecują wycofać swoje rakiety z Turcji. Kryzys zostaje zakończony... ale zimna wojna, oraz wyścig zbrojeń będą trwały dalej.