Bitwa o Anglię

22 czerwca 1940 roku Francja podpisuje zawieszenie broni z Niemcami. Francja zostaje pokonana. Od września 1939 roku trwa inwazja Niemiec na Polskę, Danię, Norwegię, Holandię, Belgię, Luksemburg, a teraz i na Francję. Wydaje się, że nic nie jest w stanie powstrzymać Niemców, którzy mają teraz kontrolę nad francuskim wybrzeżem kanału La Manche. Hitler, który zaczął planować inwazję na Związek Radziecki, chce uniknąć wojny z Wielką Brytanią.

Ma nadzieję, że Brytyjczycy podpiszą porozumienie pokojowe. Ale Wielka Brytania ma nowego premiera, Winstona Churchilla. W jednym ze swoich pierwszych przemówień Churchill mówi: „Nie mam nic do zaoferowania oprócz krwi, znoju, łez i potu”. Churchill mówi także: „Jaka jest nasza polityka? Aby prowadzić wojnę drogą morską, lądową i powietrzną.

Jaki jest nasz cel? Zwycięstwo, zwycięstwo za wszelką cenę”. Brytyjczycy nie zamierzają negocjować pokoju z Niemcami. Hitler postanawia zaatakować Wielką Brytanię. Sprawi, że się poddadzą!

Niemcy zaatakują łodzie przewożące towary do Wielkiej Brytanii. A siły powietrzne Niemiec, czyli Luftwaffe, uderzą i zniszczą brytyjskie siły powietrzne. Brytyjczycy mocno ucierpią finansowo i będą zmuszeni się poddać. Jeśli Niemcom uda się zniszczyć brytyjskie lotnictwo, łatwiej będzie im rozpocząć operację Unternehmen Seelöwe, czyli operację Lew morski, oznaczającą totalną inwazję na Wielką Brytanię z powietrza i morza. Na początku lipca 1940 roku Luftwaffe zaczyna atakować brytyjskie okręty na kanale La Manche i ważne porty w Wielkiej Brytanii.

Siły powietrzne Wielkiej Brytanii RAF walczą dzień i noc, aby je obronić. Rozpoczęła się bitwa o Anglię. W połowie sierpnia Luftwaffe zaczyna atakować brytyjskie lotniska i fabryki samolotów. W powietrzu myśliwce Luftwaffe zwane Messerschmittami poszukują samolotów Spitfire i Hawker Hurricane, które należą do RAF-u, aby je zestrzelić. RAF ma znacznie mniej samolotów niż Luftwaffe i mniej doświadczonych pilotów, ale nadal dobrze sobie radzi.

W nocy 25 sierpnia 95 brytyjskich samolotów bombarduje stolicę Niemiec, Berlin. To odwet za niemiecką bombę, która przypadkowo uderzyła w Londyn. Niektóre brytyjskie bomby spadają omyłkowo nie tam, gdzie trzeba i zabijają niemieckich cywilów. Dotychczas Hitler nie zamierzał bombardować Londynu, ale bombardowanie Berlina zmusza Niemców do przyjęcia nowej taktyki. W nocy 7 września ponad 300 samolotów bombarduje Londyn.

Przez następnych 56 dni w dzień i w nocy trwają intensywne bombardowania Londynu i wielu innych miast, czyli celów cywilnych. Brytyjczycy nazywają bombardowania niemieckim słowem „Blitz”, które oznacza błyskawicę. Syreny przeciwlotnicze rozbrzmiewają przez całą dobę. Brytyjczycy muszą szukać schronienia w schronach i w metrze. Każdej nocy światła uliczne w miastach pozostają wyłączone, a okna są zasłonięte.

To „zaciemnienie” utrudnia Niemcom namierzenie celów do bombardowania. W powietrzu RAF poluje na niemieckie samoloty. Bitwa o Anglię toczy się prawie w całości w powietrzu. Chociaż Luftwaffe powinno być lepsze, RAF pokazuje, że jest godnym przeciwnikiem dla Niemców. Pod koniec października Hitler zaczyna rozumieć, że Luftwaffe nie zdoła zniszczyć brytyjskich sił powietrznych.

Wstrzymuje plany inwazji na Wielką Brytanię. Nocne bombardowania przeprowadzane przez Luftwaffe trwają, ale stają się rzadsze. Ostatnie bombardowanie Londynu odbywa się w nocy z 11 na 12 maja 1941 roku, a pod koniec maja bombardowania ustają całkowicie. Dzięki RAF oraz 2937 pilotom myśliwców z 13 różnych krajów, w tym z Kanady, Polski i Czechosłowacji, bitwa o Anglię zostaje wygrana. W słynnym przemówieniu Premier Churchill powiedział o brytyjskich siłach powietrznych: „Nigdy w historii wojen tak wielu nie zawdzięczało tak wiele tak niewielu."