Szwedzcy Socjaldemokraci

Kończy się XIX wiek. W Szwecji ludzie przenoszą się do miast, aby podjąć pracę w fabrykach. Życie jest tu ciężkie, praca niebezpieczna a zarobki niskie. Chcąc mieć możliwość wpływu na swoją sytuację, robotnicy łączą się i tworzą związki zawodowe. Chcą zarówno poprawić warunki pracy, jak i też wpłynąć na politykę. W 1889 roku powstaje Szwedzka Socjaldemokratyczna Partia Robotnicza.

W tej chwili większość Szwedów nie ma prawa głosowania - głosować mogą tylko bogaci i prawie wyłącznie mężczyźni. Dlatego wprowadzenie powrzechnego i równego prawa do głosowania jest obecnie najważniejszą kwestią dla socjaldemokratów. Do 1917 roku, kiedy w Europie szalała I wojna światowa, ludzie w Szwecji głodują. Coraz więcej mówi się o rewolucji, podobnie jak to robią komuniści w Rosji. Wśród socjaldemokratów panuje niezgoda.

Ci, którzy popierają komunistów, decydują się na odłączenie od socjaldemokratów i tworzą nową partię - partię, która później zmieni nazwę na Partię Lewicy. Socjaldemokraci nie popierają krwawej rewolucji, planują osiągnąć swoje cele środkami demokratycznymi. Po wyborach w 1918 roku socjaldemokraci i liberałowie mają wspólnie wystarczającą liczbę głosów na to, aby uchwalić ustawę o wprowadzeniu równych praw wyborczych. W 1921 roku po raz pierwszy kobiety mają takie samo prawo do głosowania jak mężczyźni. To ogromne zwycięstwo dla socjaldemokratów, oraz dla przewodniczącego partii Hjalmara Brantinga.

Branting jest posłem na Sejm aż do śmierci w 1925 roku, wtedy zostaje zastąpiony przez Pera Albina Hanssona. Hansson wprowadza do szwedzkiego słownictwa nowe słowo: „Folkhemmet”, co znaczy dom ludu. „Dobry dom nie zna uprzywilejowanych, ani tych zaniedbanych, nie ma faworytów ani pasierbów. Tam nikt nie patrzy z góry na drugiego. Tam nikt nie próbuje zarabiać kosztem innych, silni nie uciskają ani nie okradają słabych. W dobrym społeczeństwie panuje równość, rozwaga, współpraca, uczynność”.

Są to cechy, które określają socjaldemokratów: chęć uczynienia Szwecji bardziej egalitarną, gdzie nie ma miejsca na niesprawiedliwość społeczną. Socjaldemokraci stoją na czele rządu w Szwecji przez większą część XX wieku. Czerwone sekcje na tej osi czasu oznaczają czasy, kiedy socjaldemokraci byli u władzy . Szczególnie w okresie po II wojnie światowej i do końca XX wieku, socjaldemokraci dominują w szwedzkiej polityce. Jako partia rządząca podejmują w tym okresie wiele inicjatyw, chcąc zmienić wiele rzeczy w społeczeństwie - wprowadzają reformy.

Podwyższone zostają emerytury i wprowadza się kilka świadczeń socjalnych: zwolnienia chorobowe, urlopy rodzicielskie i alimenty. Reformy te dostępne są dla wszystkich, nie tylko dla najbiedniejszych: dąży się do ogólnego dobrobytu. Nagle liberałowie dochodzą do wniosku, że sprawy zaszły za daleko. Jasne, powszechne prawo wyborcze było dla nich ważne. Ale ogólny dobrobyt, to oznacza, że państwo ma teraz zbyt duży wpływ.

Tak więc w dzisiejszych czasach liberałowie są bardziej skłonni do współpracy z prawicową partią umiarkowanych. Pod koniec XX wieku Szwecja się zmienia. Mniej osób pracuje w przemyśle - więcej w sekcji usług. A przy mniejszej liczbie pracowników przemysłu jest też mniej osób, które głosują na socjaldemokratyczną partię robotniczą. Dziś Socjaldemokraci wciąż są liczni - ale wcale nie są dominującą partią w szwedzkiej polityce.

Partia nadal ma silne powiązania ze związkami zawodowymi. Przed wyborami zazwyczaj prowadzą kampanię solidarnościową, bezpieczeństwo finansowe i spawiedliwość społeczna to główne hasła. Socjaldemokraci lubią być postrzegani za partię odpowiedzialną i godną zaufania, partię, która już wcześniej wiodła Szwecję przez trudne lata i kryzysy. W porównaniu z partiami prawicowymi, socjaldemokraci popierają silny sektor publiczny i wyższe podatki. Wiele symboli, flagi i piosenki używane przez partię wzmacniają ten wizerunek.

Ale w porównaniu z partiami lewicowymi, socjaldemokraci są bardziej pozytywni do gospodarki rynkowej i wolnej przedsiębiorczości. Na przestrzeni lat, Socjaldemokraci tworzyli rządy dzięki wsparciu wielu różnych partii, zarówno prawicowych, jak i lewicowych. I nie jest to też może takie dziwne, biorąc pod uwagę, że jest to najstarsza z partii w Riksdagu.