Szwedzka Partia Liberalna

Jest koniec XIX wieku. W Szwecji panuje ustrój demokratyczny, ale nie każdy może tutaj głosować. Wyborcy to głównie mężczyźni, którzy mają dużo pieniędzy i majątku. A im więcej posiadasz, tym więcej masz głosów. Ci ludzie chcą to zmienić.

To liberałowie. Uważają, że więcej osób powinno mieć możliwość głosowania. Chcą też zmniejszyć władzę króla i kościoła. W 1902 roku tworzą Wolnomyślne Stowarzyszenie Narodowe i domagaj się, aby każdy mógł głosować: mężczyźni i kobiety, bogaci i biedni, chcą także, aby każdy kto głosuje miał jeden głos, który ma taką samą wartość, jak wszystkie inne głosy. Współpracują z Socjaldemokratami i razem w 1919 udaje im się wyegzekwować powszechne i równe prawa wyborcze dla kobiet i mężczyzn.

Partia przez długi czas skupiała się na forsowaniu jednej propozycji. A teraz im się to udało. A więc co dzieje się teraz? Cóż, zaczynają się kłótnie. Niektórzy liberałowie uważają, że Szwecja powinna zakazać sprzedaży alkoholu.

Liberałowie, którzy nie chcą tego zakazać, tworzą osobną partię. Nagle istnieją już dwie partie liberalne. Ale głosuje na nie coraz mniej ludzi, dlatego więc decydują się na współpracę. W 1934 tworzą Partię Ludową. W czasie II wojny światowej szwedzki rząd składa się z kilku partii współpracujących w parlamencie - czyli rządzie jedności narodowej.

Partia Ludowa jest tego częścią, nawet jeśli uważają, że Szwecja powinna wyraźniej zdystansować się wobec nazistów w Niemczech. W 1944 roku liderem partii zostaje Bertil Ohlin. Uważa, że państwo za bardzo kontroluje gospodarkę. Chce, aby podaż i popyt kontrolowały ceny towarów i usług. Nazywamy to gospodarką rynkową.

Chce też, żeby państwo ustanowiło zabezpieczenia dla wszystkich ludzi, na przykład dla chorych lub bezrobotnych. Nazywamy to liberalizmem społecznym. W latach 60. i 70. XX wieku mniej osób głosuje na Partię Ludową, więc dąży ona do współpracy z innymi partiami centroprawicowymi.

W wyborach w 1976 roku partie centroprawicowe zdobywają większość w parlamencie. Partia Ludowa łączy się z Partią Centrum oraz Partią Umiarkowana w celu utworzenia rządu. Ale trzy partie kłócą się o to, jak Szwecja ma produkować energię. Partia Centrum chce natychmiastowego zniesienia energetyki jądrowej, podczas gdy inni myślą, że to może poczekać. Ten spór rozbija rząd już po dwóch latach.

Partia Ludowa tworzy kolejny rząd już samodzielnie, mimo że zdobywa tylko około 11% głosów. W 1991 roku partie centroprawicowe wygrywają wybory i tworzą rząd, ale teraz to Partia Umiarkowana jest największą z nich. Razem przeprowadzają ważne reformy: wprowadzają więcej własności prywatnej, większą konkurencyjność na rynku, i ograniczają przepisy. Przed wyborami w 2002 roku Partia Ludowa inicjuje debatę proponując, aby imigranci musieli zdać egzamin językowy, aby mogli zostać obywatelami Szwecji. W tej debacie partia jest oskarżana o próbę zdobycia głosów proponując coś, co ich zdaniem podoba się wyborcom, czyli proponując coś populistycznego.

Przed wyborami w 2006 roku partie centroprawicowe współpracują pod nazwą Sojusz. Idzie im dobrze i wygrywają wybory. W 2007 roku Jan Björklund zostaje liderem Partii Ludowej, i nazywa politykę edukacyjną socjaldemokratów „cudaczną". Chce więcej autorytarnego porządku w klasach, oceniania młodszych dzieci, oraz tego, aby uczniowie musieli spełnić pewne „wymagania dotyczące wiedzy”. Ale pomimo tego, że Sojusz otrzymuje wiele głosów, Partia Ludowa traci je.

W 2015 roku partia zmienia swoją nazwę na Liberałowie. Kiedy rozpoczęli swoją działalność, prowadzili kampanię związaną z rzeczami, które dziś wydają się oczywiste, ale w tamtym czasie ich wprowadzenie oznaczało duże zmiany: powszechne i równe prawa głosu, powszechne prawo do nauki, oraz gospodarka niekontrolowana przez państwo. Czego dzisiaj chcą Liberałowie? Chcą na przykład, aby podatek dochodowy został obniżony, aby uczniowie kończyli szkołę w młodszym wieku i spędzali więcej godzin na nauce. Chcę też, aby szwedzka armia współpracowała z innymi krajami NATO.

Partia historycznie uplasowała się jako partia centrum i współpracowała z partiami centroprawicowymi, a także z socjaldemokratami. Dziś współpracuje tylko z innymi partiami centroprawicowymi, z którymi w większości się zgadza. Co zatem odróżnia dziś Liberałów od innych partii?