ตัวอย่าง : งานเขียนเชิงบรรยาย

เรื่องการอ่านและประสบการณ์การอ่าน ที่เจ๋งมากนี่ไม่ชอบเลยเหรอ ไม่ชอบเลยเนี่ยนะ ก่อนจะเริ่มอ่าน ลองสร้างความสนใจ และความอยากรู้ ของตัวเองดูก่อน นึกถึงชื่อเรื่อง, ชื่อผู้แต่ง และประเภทของวรรณกรรม หรือประเภทของหนังสือ จากนั้นค่อยใช้กลยุทธ์การทำนาย อืม, ชื่อหนังสือคือ "เดอะ เกิร์ล" แล้วเธอเป็นใครกันนะ? ทำไมถึงตั้งชื่อเรื่องแบบนั้น? เธออาจจะเป็นผีมั้ง? เพราะภาพประกอบมันเหมือนน่ะ บางทีหนังสืออาจเป็นเรื่องของผู้แต่งมั้ง? เธอคือ ลูวิส บีเยอร์เซลล์ เคยอ่านสิ่งที่เธอเขียนมาก่อนไหมล่ะ? บางทีอาจมีคนชอบอ่านหนังสือผีก็ได้ ดวงตะวันได้แผดเผาหินก้อนนั้น ที่ฉันนั่งไปเรียบร้อยแล้ว ดอกไม้อันงดงามในฤดูร้อน กำลังผลิดอกขึ้นเหนือกอหญ้าสูง ฉันพยายามไล่จับผีเสื้อที่บินผ่านไปมา มันเป็นกลิ่นไอของฤดูร้อน ในที่สุดวันหยุดหน้าร้อนก็มาถึงสักที "ชาร์ลี เอาสตรอเบอร์รี่ไหมลูก?" แม่ของฉันถาม ฉันยิ้มแล้วหันไปคว้าสตรอเบอร์รี่ มันอุ่นๆเพราะโดนแดดแต่ก็หวานดี ฉันนอนลงบนพื้นหญ้า ท้องฟ้าสีครามที่ไร้เมฆบดบัง ทำให้มองเห็นฟ้าได้ทั่ว ตอนนี้ทุกคนคงเข้าใจแล้วว่า ชาร์ลีมีความสุขและผ่อนคลายดี นั่นเป็นความรู้สึกในวันแรก ของวันหยุดฤดูร้อนใช่หรือเปล่า? ลองคิดดูสิว่าเราจะรู้สึกอย่างไร ในสถานการณ์เดียวกัน หากเราเชื่อมข้อความกับประสบการณ์ และอารมณ์ของตัวเองเข้าไปด้วย นั่นคือตอนนี้เรากำลังใช้กลยุทธ์ "การเชื่อมโยงเนื้อความ" เนื้อความ-กับ-ตัวเรา ตอนที่ฉันเห็นเด็กผู้หญิงคนนั้น เธอสวมชุดสีขาวและมีเส้นผมสีดำยาว ที่ล้อมรอบใบหน้าที่ดูเคร่งขรึมนั้นไว้ เธอเหมือนผีไปหน่อย "เดี๋ยวหนูมานะคะแม่" ฉันบอกแม่แล้วผุดลุกขึ้น ฉันอยากรู้จังว่าเด็กหญิงคนนั้น อยากมาเป็นเพื่อนเล่น ในหน้าร้อนนี้หรือเปล่า ตอนนี้ทุกคนคงเริ่มเข้าใจแล้วว่า ชาร์ลีคงจะเหงาอยู่บ้างใช่ไหม? เบาะแสในเนื้อความบอกเราว่า ชาร์ลีอยากให้เด็กหญิงคนนั้น มาเป็นเพื่อนเล่นในช่วงหน้าร้อนนี้ เมื่อเราได้อ่านมันอย่างลึกซึ่งขึ้น และนึกถึงอารมณ์ที่แท้จริงของชาร์ลี คือการใช้กลยุทธ์การอ่านสิ่งที่แฝงอยู่ หรืออยู่นอกเหนือจากที่ปรากฏในเรื่อง เมื่อเราอ่านสิ่งที่แฝงอยู่ในเรื่องได้ เราจะเข้าใจว่าชาร์ลีกำลังรู้สึกอะไร แม้ว่าจะไม่ได้เขียนเอาไว้ในเรื่องโดยตรง และถ้าเราอ่านสิ่งที่อยู่เกินขอบเขต ของเรื่อง เราจะเข้าใจว่าทำไมเธอถึงรู้สึกแบบนั้น ประสบการณ์การอ่านจะเพิ่มขึ้น เมื่อเราเข้าใจอารมณ์ของชาร์ลี ทันใดนั้นเอง เด็กหญิงก็วิ่งหนีไป อย่างรวดเร็ว เหมือนเธอกำลังกลัวอะไรสักอย่าง ฉันขนลุกไปหมด ก้อนเมฆดำทะมึนก่อตัวขึ้นบนท้องฟ้า ฉันรู้สึกถึงเม็ดฝนอันเย็นเฉียบที่แก้ม บางทีนั่นอาจเป็นเหตุผลที่ว่า ทำไมเด็กผู้หญิงถึงวิ่งหนีไป? กว่าจะรู้อย่างนั้นสวรรค์ก็เปิดออกแล้ว หญ้าแห้งๆอุ่นๆไม่นานก็กลายเป็น หญ้าเปื้อนโคลนเย็นๆและสกปรก พื้นหญ้าลื่นๆ ทำให้ฉันล้มลง ด้วยความเปียกโชกและหยดน้ำจากเส้นผมของฉัน ฉันจึงรีบกลับมา แม้ว่ามันไม่ได้เขียนไว้ในเรื่องโดยตรง แต่ตอนนี้เรารู้แล้วว่าฝนกำลังตกอย่างหนัก และชาร์ลีก็เปียกปอนไปทั้งตัว ที่เราบอกได้เพราะได้เบาะแส เช่น เม็ดฝนอันเย็นเฉียบ, เปื้อนโคลน และ พื้นหญ้าลื่นๆ เรากลับมาใช้กลยุทธ์การอ่านนี้อีกครั้ง "การอ่านสิ่งที่แฝงอยู่ระหว่างบรรทัด" ประสบการณ์การอ่านของเราจะถูกเติมเต็ม เมื่อเราได้อ่านสิ่งที่แฝงอยู่ ระหว่างบรรทัด เนื่องจากมันจะทำให้เราเข้าใจเรื่องต่างๆ ที่ไม่ได้เขียนไว้เป็นข้อความ ฝนตกอย่างไม่ลืมหูลืมตา มาหลายชั่วโมงแล้ว ฉันนั่งมองมันอยู่ริมหน้าต่าง อย่างน่าเบื่อหน่าย สำนวนในประโยคอาจยากจะเข้าใจ เช่น "ฝนตกอย่างไม่ลืมหูลืมตา" แต่ในฐานะผู้อ่าน เราจะหยุด และใช้กลยุทธ์ การทำความเข้าใจคำยาก อ่านข้อความอีกครั้ง แต่ให้อ่านช้าลงกว่าเดิม "ฝนตกอย่างไม่ลืมหูลืมตา" ฉันนั่งมองมันอยู่ริมหน้าต่าง อย่างน่าเบื่อหน่าย เมื่อได้อ่านข้อความซ้ำ เราอาจเดาได้ว่าสำนวนนี้ แปลว่าฝนตกหนักมาก ทันใดนั้น ฉันก็รู้สึกสั่นไปจนถึง กระดูกสันหลัง เด็กผู้หญิงที่ฉันเคยเห็นในทุ่งหญ้า บัดนี้กำลังยืนอยู่นอกกระท่อม เธอยังคงสวมชุดสีขาวตัวเดิม และสีผมยังดำขลับเช่นเคย แต่ฉันก็สังเกตเห็นบางอย่าง ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน มีคราบเลือดอยู่บนหน้าของเธอ พอจะสัมผัสอะไรได้บ้างเปล่า? เห็นเด็กผู้หญิงในทุ่งหญ้า มายืนอยู่ตรงหน้าไหม? สภาพแวดล้อมทำให้เรานึกอะไรออกบ้าง? อย่างกระท่อมของเราที่ดอลาร์น่า? แล้วผีที่นั่นจะไม่ทำให้ยิ่งหลอนเหรอ? แต่ก่อนที่จะอ่านเรื่องนี้ต่อ ลองจินตนาว่ามันเป็นหนังเรื่องหนึ่งสิ นี่คือเรากำลังใช้กลยุทธ์การจินตนาการ สร้างภาพจากอารมณ์ภายใน ประสบการณ์การอ่านและ ความน่าตื่นเต้นจะเพิ่มขึ้น เหมือนกับดูหนังเรื่องหนึ่งเลยแหล่ะ มันเจ๋งไปเลยใช่ไหม? ระวังผีหลอกนะ! ฮ่า ฮ่า ฮ่า!